Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/179

 Kajtuś widzi, że ludzie patrzą na niego. Zaniepokoił się. Może znów go czeka jaka przygoda? — Znów był nieostrożny, — przypomniał sobie, że bez pozwolenia nie wolno nikomu jechać zagranicę.
 — Pokaż pieniądze, — niecierpliwi się kasjer.
 Pokazał złotówkę.
 Śmieją się.
 — Ruszaj tam, skąd przyszedłeś.
 — Na roboty chce pewnie jechać do Francji?
 — Może do ojca?
 — Uciekaj, mały. Nie zabieraj czasu.
 Ludzie śpieszą się. Każdy boi się spóźnić. Chcą zająć lepsze miejsce przy oknie.
 Innym razem Kajtuś by się rozgniewał, bo nie lubi, jak z niego żartują. — Teraz wszystko mu jedno.
 — Pilnuj, żeby ci złotówki nie ukradli.
 — Niech się pan nie boi.
 Odchodzi. Zmieszał się z tłumem.
 Pomyślał:
 — Chcę mieć bilet i paszport. Chcę mieć bilet.
 Wcale niepotrzebnie dochodził do kasy. Nie zastanowił się. Jak zwykle.
 Ominął zdaleka policjanta. Podał bileterowi bilet. — Jest już na peronie.
 Patrzy: stoi pociąg. — Lokomotywa ciężko oddycha.
 — Jedziesz? — pyta się konduktor.