Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/18

 W sklepie z papierosami pożałowali Kajtusia.
 Stanął nieśmiało w kącie i czapkę gryzie
 — Czego chcesz, mały?
 — Kiedy się wstydzę.
 — Mów: nic ci nie zrobię.
 — Bo majster kazał kupić trzy papierosy.
 — Jakie?
 — Brzydko się nazywają.
 — Gadaj śmiało.
 — Powiedział, że nabije, jak nie przyniosę.
 — Więc powiedz.
 — „Psia morda“ się nazywają.
 I zakrył czapką oczy.
 — Upił się twój majster. Niech się wyśpi.
 — Właśnie się już obudził.
 — Ty ze wsi? — zapytała się pani.
 — A ze wsi, proszę pani.
 — Zaraz znać: nieśmiały. — Ot, wysyłają dzieciaka do miasta na poniewierkę.
 — Już chyba pójdę, — mówi Kajtuś.
 — Ty pewnie głodny?
 — Nie, nie głodny.
 — Masz bułkę. Weź sierotko...
 A Kajtusiowi, czy z żalu, czy z tego zmęczenia, łzy napłynęły do oczu.
 — Nie wstydź się: weź.
 — Nie wezmę.
 Prędko się wyniósł.
 — Czego płaczesz?
 — No... Mucha czy coś — wpadło mi do oka.