Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/180

 — Tak.
 — To wsiadaj prędko, bo ruszamy.
 Kajtuś wchodzi do przedziału.
 Pociąg rusza.

 Siedzą tylko dwie osoby: pani w żałobie i dziewczynka czarno ubrana.
 Wcisnął się Kajtuś w kąt ławki przy ścianie, zamknął oczy i myśli.
 — Tyle razy chciałem podróżować. Teraz jadę w dalekie kraje. Stało się tak, jak chciałem. Więc dlaczego mi smutno?
 Westchnął.
 — Szkoda cichego domu na Wiśle. — Za co do mnie strzelali? — Co im przeszkadzało? — Czy źle było, że muzyka grała, i wszyscy mieli za darmo kino?
 Niesprawiedliwie obeszło się z nim miasto rodzinne.
 — Nie wychylaj się, — mówi pani do dziewczynki. — Iskra może ci wpaść do oka.
 Dziewczynka zaraz się usłuchała i usiadła na ławce.
 — Pamiętasz, mateńko: kiedy ostatni raz wróciłyśmy z Warszawy, tatuś oczekiwał na dworcu?
 — Pamiętam, Zosiu.
 — Kto teraz wyjdzie na nasze spotkanie?
 — Nikt. Andrzej zajedzie bryczką.
 Głos dziewczynki wydał się Kajtusiowi znajomy.