Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/181

 Uchylił przymknięte powieki.
 Zosia myślała, że śpi. Zawstydziła się, że na nią patrzy, i prędko odwróciła głowę.
 — W żałobie, — pomyślał Kajtuś, i przypomniała mu się babcia.
 Pani w żałobie spojrzała parę razy na Kajtusia, jakby chciała o coś zapytać, ale nic nie mówi. A Kajtuś jest wdzięczny, bo nie ma ochoty odpowiadać.
 Wie przecie, coby to były za pytania:
 — Dokąd? — Do kogo? — Dlaczego sam? — Ile masz lat? — W której klasie?
 Dorośli nie powiedzą o sobie, i nieładnie się pytać; a sami chcą wszystko wiedzieć.
 — Połóż się, Zosiu. — Potem może ktoś wejdzie, a teraz jest miejsce.
 — A ty, mamusiu?
 — Ja posiedzę, a ty słaba jeszcze jesteś po chorobie.
 Kajtuś mówi:
 — Proszę. Na mojej ławce jest miejsce. Mogę iść gdzieindziej, jeżeli przeszkadzam.
 — Ależ nie. Ani trochę — uśmiecha się mama Zosi.
 I Zosia też się uśmiechnęła.
 Taki przyjemny uśmiech, jakiś taki życzliwy.
 Kajtuś zauważył, że są bardzo do siebie podobne.
 Pani wyjęła z walizki poduszkę, — ułożyła, okryła Zosię.
 Leży blada w żałobie sierota.