Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/183

 Patrzy Kajtuś na czarne pola.
 — Jak dawno już z nikim nie rozmawiałem. Pewnie dlatego muszę być samotny, że jestem czarodziejem.
 Odwrócił się nagle od okna i zapytał:
 — Czy pani jedzie do Paryża?
 Tak się to nagle stało, że zmieszał się i zaczerwienił.
 Wyszło głupio, bez sensu — i tak poufale.
 Bo gdy się z kimś jedzie koleją, zaraz zdaje się, że dobry znajomy. — Już wie, jak się dziewczynka na imię nazywa, wie, że nie ma ojca; wie, że Andrzej zajedzie bryczką.
 Ale naprawdę nie zna, i pani mogła się obrazić, albo go wyśmiać.
 Nie. Zupełnie spokojnie odpowiada:
 — A cóżbyśmy w Paryżu robiły? Rada jestem, że wracam z Warszawy do swego zacisza. — Chciałam zostawić tam Zosię, żeby do szkoły chodziła. — Ale byłyśmy akurat na placu, kiedy się tam odbyła ta dziwna walka. Zosia bardzo się przestraszyła, i żal jej było zwierząt; ona tak lubi psy. — Może zresztą nie z tego zachorowała. — Nie wiem: moźe lepiej, że będę ją miała przy sobie. — Warszawa, to duże i niebezpieczne miasto; tyle różnych chorób i nieszczęśliwych wypadków.
 Umilkła, jakby rozważała, co lepsze dla Zosi.
 A Kajtuś wdzięczny, że go nie oskarża.
 Nie powiedziała ani: „szkodnik“ ani: „złoczyńca“.