Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/185

 Wszystko tak prosto; z miłym uśmiechem.
 Ledwie wypili i zjedli, Zosia klasnęła w ręce:
 — Patrz mamo, wrzos. — Cały bukiet wrzosu. Skąd się tu wziął?
 — Może ktoś zostawił?
 — Trzeba oddać konduktorowi.
 — Nie, to zwyczajne kwiatki. Weź, jeśli ci się podoba.
 — Zwyczajne, powiadasz? — Nie, to czarodziejski bukiet.
 — Dobrze. Więc zabieraj swój czarodziejski bukiet, bo już wysiadamy. — Do widzenia — szczęśliwej drogi, miły towarzyszu podróży.
 Skinęła Kajtusiowi głową i sięga po walizę.
 Kajtuś się zawahał.
 — Ja też tu wysiadam.
 — Tem lepiej. — To dziwne. — Myślałam, że na naszej stacyjce tylko my... Zobacz Zosiu, czy jest Andrzej. — Weź koszyczek. — Pociąg stoi tylko dwie minuty.
 — Ja poniosę, — mówi Kajtuś.
 — Nie, walizka ciężka.
 — To nic.
 Wziął walizkę w prawą rękę, koszyk w lewą. Niesie, jak piórko.
 — Silny jesteś.
 Wychodzą z wagonu.
 — O, jest Andrzej. — Tu, tu. — Proszę. — A ty... a pan kawaler dokąd?
 Kajtuś się zmieszał.