Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/189

znajdziesz tu zawsze dobrą radę i przyjazne serca.

 Usiedli na ławce w ogrodzie. — Zosia wije wianek i śpiewa. Rozmawiają.
 — Dobra wróżka dała mi bukiet wrzosu. Bo skąd się wzięły te kwiaty na ławce?
 — Może nie wróżka, a czarodziej?
 — Nie, nie. Czarodzieje biorą, a nie dają; oni ludziom szkodzą, a wróżki pomagają.
 — A ty pomagasz ludziom? — zapytał Kajtuś.
 — Pomagam, jeśli mogę.
 — Więc jesteś wróżką. A ja często złośliwe figle płatałem, więc jestem czarodziejem.
 — Nie, Antosiu, ty nie jesteś zły; ale dobra wróżka musi cię wziąć pod opiekę.
 — Więc zaopiekuj się mną.
 — Nie wiem, czy dam radę. — Wróżki nie mają takiej siły. — Zjawi się wróżka na chwilę, pomoże i zaraz znika. I tylko wtedy się zjawi, kiedy ktoś bardzo pokrzywdzony, albo wielkie niebezpieczeństwo mu grozi. — Znasz bajkę o Kopciuszku?
 — Znam.
 — Czarodzieje chcą wszystkie wróżki wytępić. Krasnoludki pomagają wróżkom. Ale i krasnoludki są słabe... — Długo będzie trwała walka. Aż nadejdzie chwila, gdy zbuntuje się czarnoksiężnik i stanie na czele wszystkich dobrych wróżek. Zdobędzie on fortecę, gdzie ukry-