Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/19

 Nareszcie. — Ostatni sklep dwunasty. Pralnia.
 Nie chciał wejść, bo woli delikatniejsze sklepy. Ale kolega namówił.
 — Wejdź. Nie bój się. Już koniec.
 Nie boi się. — Nieostrożny.
 — Przepraszam. Czy można wyprasować kota?
 — Kota? — ździwiły się panny.
 — Tak. — Zdechłego. — Z ogonem.
 A nie zauważył, że koło drzwi siedzi narzeczony panien. A ten cap go za kark.
 — Poczekaj. Ciebie wyprasujemy. Dawaj Franka, gorące żelazko.
 Silny. Mocno trzyma. Położył Kajtusia na deskę do prasowania.
 — Czego pan chce? — To jest wypchany kot.
 Nie wyrywa się, tylko prosi:
 — Niech pan puści.
 Zlitowała się panna Frania.
 — Puść go głuptasa.
 — Nie głupi on. Cwaniak, struga tylko warjata.
 — A ja mówię, że nie. Dobrze mu z oczu patrzy.
 — Ja wszystko wytłumaczę, — jęczy Kajtuś.
 — Dobrze: więc co to za zdechły kot?
 Patrzy Kajtuś, że drzwi otwarte.
 Dobrze, że teczkę oddał koledze: lżej było uciekać.
 — Poczekaj. Spotkamy się. Poznam cię. Dostaniesz za swoje.