Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/190

wa się naczelnik czarodziejski, uwolni uwięzione wróżki.
 — A kto to, jak wygląda ten naczelnik? Gdzie jest jego forteca?
 — Za siedmiu górami, za siedmiu rzekami i morzami jest zamek ponury, otoczony murem wysokim. — W ciemnym pokoju na złotej tacy leży głowa, która wydaje rozkazy; nie ma ani rąk, ani nóg, ani serca, ani oczów. Bo dawno — dawno zbuntowany czarodziej odciął głowę od tułowia, ale ona żyje.
 — Skąd wiesz to wszystko?
 — Trochę mi niania opowiadała, trochę mi się śniło, a resztę sama wymyśliłam.
 — Dziwne to wszystko, co mówisz.
 — Tak, dziwna i tajemnicza jest każda myśl człowieka. — Dziwny i tajemniczy jest świat. — Dziwne i tajemnicze jest życie: często smutne, a czasem takie piękne i radosne.

 W nocy Kajtuś cicho otwiera okno.
 Skoczył do ogrodu.
 Pies zaszczekał. Kajtuś nakazał mu milczenie.
 Idzie wgłąb ogrodu. Zatrzymał się pod drzewem.
 Skupił się w sobie, westchnął głęboko. Zaszumiało w głowie.
 — Chcę, rozkazuję, by się zjawiła skrzynia ze złotem, — rzekł i powtórzył.
 Ukazała się znajoma skrzynia.