Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/196

 — Chcesz, to się pytaj. Ja się nie będę na pośmiewisko narażał.
 Tak rozmawiają dwaj chłopcy: jeden taki duży, jak Kajtuś, a drugi starszy.
 Patrzą oni, patrzy Kajtuś.
 — Chyba ich znam? Gdzieś ich widziałem. Ale nie może sobie przypomnieć.
 — Przepraszam bardzo, czy pan z Warszawy przyjechał?
 — Tak, panie, — odpowiada Kajtuś także po francusku.
 — Przepraszam, czy pan zawsze mieszkał w Warszawie?
 — Od urodzenia.
 Zbliża się starszy chłopiec i mówi do brata po polsku:
 — No widzisz głupi? Przecież Kajtuś nie mówi po francusku.
 — Może się nauczył. — Trzy lata nie widzieliśmy go.
 — A już: nauczył się. On jeden był do nauki. Leniuch gorszy od nas.
 Kajtusiowi przykro się zrobiło.
 — Poczekaj: spytam się. Bo chyba rozumie? — Przepraszam, czy pan rozmawia po polsku?
 — No pewnie, — przyznał się Kajtuś, znużony długim wstępem i ciekaw, kto oni.
 — Więc Kajtuś? — krzyknęli obaj.
 — Ten sam. — A wy kto?
 — Nie pamiętasz? — Jakeśmy razem wybrali się do Wisły, i chłopcy ci ukradli ubranie?