Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/198

 Słychać dudnienie, potem huk, trzask — wpada z hałasem pociąg. Drzwi wagonów same się otwierają. — Ledwo zdążyli wskoczyć.
 Mkną pod ziemią wąskiemi korytarzami. — Stacja za stacją, przystanek za przystankiem. — Jedni tłumnie wychodzą, drudzy wchodzą. — Tak wszystko prędko i składnie.
 — Uważaj, tu się przesiadamy.
 — Czego się tak spieszą?
 — Bo to Paryż, bracie.
 Przesiadają się. Idą w górę i na dół, a choć tłum ludzi, nikt nie pchnie nikogo. Tak zręcznie się wymijają.
 — Właź prędzej, bo drzwi cię przytrzasną. W Paryżu nie wolno się gapić.
 Teraz już Kajtuś dokładnie pamięta.
 — Wyście wtedy do Francji wyjechali?
 — No tak. Naprzód ojciec, potem my z matką. Byliśmy razem. Potem ojciec uciekł od nas; zostaliśmy sami. Potem matka znalazła męża — Francuza. — Potem matka umarła, a my zostaliśmy z tym ojczymem — Francuzem.
 — Trzyma was?
 — A co my go obchodzimy? — Jego niema całą noc, nas niema w domu cały dzień. Pijak, ale wesoły chłop.
 — I wy też weseli.
 — Bo co? — Płakać mamy? — Czasu szkoda. Zarobić trzeba. — My więcej tego Francuza karmimy, jak on nas. — Wesoły prędzej tu franka zobaczy. — Dużo masz forsy?