Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/20

 Dogonił go kolega.
 — Cóżeś tak uciekał?
 — Widać, że trzeba było.
 — Nie powiesz?
 — Nie wymówiłeś, że mam opowiadać. Dawaj teczkę. I sam sobie idź do kina. Ciesz się, żeś ze mną nie wszedł: dostałbyś, łamago.
 Rozeszli się pogniewani. Nie pierwsza kłótnia Kajtusia.
 I nie pierwszy zakład. Bo lubi się Kajtuś zakładać.

 Rozmawiali raz w szkole o meczu.
 — Co ciekawsze: mecz czy kino? Czy kąpiel czy łódka? Rower czy ślizgawka?
 Mówi Kajtuś, że filmy dorosłych zawsze kończą się całowaniem.
 — Chodź, pokażę ci, jak się całują.
 — Chłopaka nie sztuka, ty pannę pocałuj.
 — Oo, mądry. Sam sprobuj.
 — Myślisz, że nie? Więc dobrze: załóż się o porcję lodów.
 — Dobrze: daj rękę.
 A no: ostatnia lekcja.
 Dzwonek. Spakowali książki.
 Podwórko. Brama. Ulica.
 — Wy idźcie za mną.
 A sam naprzód.
 Żałuje, że się założył.
 Małej nie chce zaczepiać. Przykro. Bo się nastraszy. Zresztą powiedział, że «panna». Więc duża.