Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/200

 — Poczekaj, ja z tobą, — mówi Pietrek.
 — Nie trzeba. Za chwilę wrócę.
 — Nie wróci, — mówi Pietrek, gdy Paweł jak strzała, wyskoczył z pokoju.
 — Dlaczego nie wróci?
 — Bardzo zwyczajnie: bo ma pięćdziesiąt franków. — Znam go dobrze: przecież to mój brat.
 Zgadł. — Napróżno czekają.
 — Pójdziemy chyba do restauracji. — Nie bój się. — Pierwszy dzień w Paryżu, — możesz wydać więcej pieniędzy; potem, jak poznasz miasto, nie będziesz tyle wydawał.
 Zjedli obiad w restauracji.
 Widzi Kajtuś wieżę Eiffla, bulwary, place, magazyny. — Lubił i w Warszawie oglądać sklepy i chodzić ulicami, gdy palą się i gasną światła kolorowe. — A Paryż cały w blaskach i barwach.
 — No, na dziś będzie dosyć. Więc idziemy do cyrku?
 — Jeżeli daleko, lepiej pojedziemy.
 — Ach, nogi cię bolą, — To Paryż, bracie. — Przyzwyczaisz się.
 A no: cyrk.
 — Daj forsę. — Stań tutaj; ja pójdę do kasy po bilet.
 Dał Kajtuś sto franków.
 — Ho, ho, — wcale zacny papierek.
 Napróżno czeka Kajtuś, — Uśmiechnął się, — domyślił.