Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/203

 Chcą go zatrzymać lokaje w czerwonej liberji, ale nie zdążyli. — Już jest na arenie.
 — Czerwona maska! Czerwona maska! Co to za chłopak?
 Dyrektor cyrku odwraca się. — Patrzy. — Nie rozumie.
 Galerja krzyczy:
 — Nie błaznować! — Kanciarze. — Nie zgrywać głupich.
 Ale parter i loże — bogata publiczność się śmieje. — Ciekawi, jaką to niespodziankę przygotował dyrektor. Bo znany był z dowcipnych pomysłów.
 A widok był naprawdę zabawny. — Jak boks boksem, nie widział nikt jeszcze takiej pary.
 Murzyn też myśli, że to żart białych panów. — Podchodzi z uśmiechem do Kajtusia, chce go wziąć na ręce, podnieść do góry, żeby lepiej małego widzieli...
 Ale Kajtuś wyrwał się, skoczył i tak jakoś całem ciałem zręcznie uderzył, że murzyn się obalił, a Kajtuś na niego. Podnosi się niezgrabnie murzyn, a Kajtuś już w rękawiczkach, uderzył go dwa razy. Kajtuś stoi, a murzyn leży
 Teraz już wszyscy się śmieją.
 — Dobrze malec udaje. — Niech pokaże, czy silny. — Niech pokaże, co umie.
 Skinął Kajtuś na dyrektora cyrku, coś mu szepnął do ucha.
 Zaraz wnoszą lokaje żelazny drąg zakończony dwiema ciężkiemi kulami. Kajtuś splunął