Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/204

w garść, rozstawił nogi, ale udaje, że nie może udźwignąć.
 — Za ciężkie, — woła galerja. — Przynieść co innego.
 Lokaje chcą zabrać. Ale Kajtuś ich pchnął, aż się potoczyli. Zrzuca marynarkę, posyła ręką pocałunek w stronę galerji, — wydaje okrzyk, — podbiega, — chwyta ciężar jedną ręką. Podniósł, podrzucił, chwycił, — dwa razy lekko wywinął w powietrzu. Cisnął na piasek.
 Żelazne kule z głuchym łoskotem wbiły się w ziemię.
 — Więc co? — Zgadzacie się — woła czerwona maska do publiczności.
 — Przyjmujemy! — Zgadzamy się.
 — Dobrze. — Niech walczy.
 Murzyn zakłopotany patrzy na Kajtusia. — On jeden może poznał, bo dziki wierzy w czary.
 — Czarny się boi. — Patrzcie. — Niech żyje Czerwona Maska!
 Orkiestra zagrała.
 W te pędy posłali po ubranie sportowe.

 Kajtuś niedbale atakuje, murzyn opędza się tylko, jak przed natrętną muchą. — Widać, że na niby się broni. — Biały pan wie, co robi, biały pan jest mądry: jakiś kawał urządził z tym drągiem i kulami.
 Ale galerja czujna, — nie pozwoli się lekceważyć.