Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/206

 Kajtuś pada na krzesło. Masażyści wycierają zdrętwiałe ręce i nogi. Dyrektor cyrku chłodzi go ręcznikiem.
 — Dosyć, — wołają jedni.
 — Nie przerywać. — Chcemy widzieć. — Jeszcze.
 Murzyn stoi i czeka. Żuje gniew.
 No, zaczyna się druga runda.
 Buch, buch! — Uderzenie pierwsze i dziesiąte. — Dziesiąte i dwudzieste. Jak deszcz, jak grad. — Murzyn nachylił się. — Dostał. — Zachwiał się. Odskoczył w tył.
 Zacisnął zęby.
 Idzie na Kajtusia.
 Cisza. Zamarli wszyscy w oczekiwaniu.
 Blady strach: zabije. — Nerwowi zamknęli oczy. — Dwie księżne i markiza zemdlały. — Dyrektor cyrku opowiadał potem, że raz jeden tylko widział podobną scenę w cyrku: lew gotował się do skoku na pogromcę; to było pięć lat temu w Londynie.
 Straszny obraz.
 Kołysząc się, pochylony, — murzyn z krwią nabiegłemi oczami, idzie na Kajtusia.
 Kajtuś cicho.
 — Stój. — Rozkazuję: stań!
 Murzyn stanął. — Podnosi rękę.
 — Niech mi się zmieni twarz. Niech się zmieni.
 Zrywa maskę z twarzy.
 — Już!