Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/207

 Aparaty filmowe i fotograficzne stukają.
 — Tik, tik, tik.
 Reflektor syczy.
 Olbrzymia czarna łapa mierzy w głowę Kajtusia. Druga nisko, przygotowana do odparcia ciosu. — Zęby zaciśnięte, twarz wykrzywiona.
 — Zgubiony.
 Komisarz policji wyjmuje rewolwer.
 Za późno.
 Rozległo się głuche uderzenie: murzyn runął z rozmachu na dywan. Bo Kajtuś w porę odskoczył.
 Posypały się uderzenia drobnej ręki. — Mięśnie murzyna drgają pod skórą. Leniwie się podnosi: stracił wiarę w swą gwiazdę. Sława jego zgasła.
 Już nie udaje nawet. — Broni się niezgrabnie. — Tak, to naprawdę walka.
 Gwizdek.
 Kajtusiowi pociemniało w oczach. — Nie słyszy okrzyków i oklasków. Bezwładnie siedzi na krześle.
 Murzyn zbliża się, — stawia nogę Kajtusia na swym karku. — Kajtuś otwiera oczy, z wysiłkiem wyciąga ręce. Murzyn opiera głowę na jego kolanach; Kajtuś całuje go w głowę, gładzi kędzierzawe kudły.
 Ludzie płaczą. Huragan oklasków.
 Olbrzym bierze Kajtusia na ręce ostrożnie — ostrożnie i wynosi z areny.