Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/21

 Jak to zrobić? Idzie. Rozgląda się.
 Idzie. Patrzy. — Myśli. Patrzy. Czeka.
 — Ta nie. — I ta nie.
 Mniejsża o te lody, ale wstyd przegrać. Musi postawić na swojem.
 Aż nareszcie są.
 Dwie. — Uczenice. — I starsze. — Śmieją się. — Rozmawiają. — Nie spieszą się.
 Jedna drugą nazwała Zośką.
 Powiada:
 — Słuchaj, Zośka, jak znów przyjedziesz...
 Więcej Kajtuś nie słyszał. Ale ma plan.
 Dał ręką znak, że zaczyna. Przeszedł na drugą stronę, wyprzedził je i wrócił — i prosto na spotkanie.
 Idzie. Głowę zwiesił, niby zamyślony.
 Już je mija. — Nagle staje. — Spojrzał.
 — Ooo. Zośka! — Kiedy przyjechałaś?
 Ona patrzy. Stoi zdziwiona.
 A on — hop! — objął za szyję — i pac! pocałował.
 Głupia, — jeszcze się nachyliła. Tak się pysznie udało.
 Dopiero oprzytomniała.
 — Ty co za jeden?
 — Ja? — A no Kajtuś.
 — Co znów za Kajtuś?
 — Nic, — taki chłopak.
 Oblizuje się, że niby pocałunek smaczny.
 I w nogi.
 One patrzą, dziwią się, — aż się domyśliły.
 — Poczekaj, andrusie.