Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/217

Wreszcie rzecz niepojęta: chodzi na czworakach po wodzie.
 Skoki: z jednego, dwóch i czterech pięter.
 Huragan oklasków.
 Minister daje znak, że więcej nie pozwala.
 — Król wód!
 — Czarodziej rzek i mórz!
 Na dwa dni zwolniono szkoły. Niesposób było utrzymać chłopców w ławkach szkolnych.
 Przed hotelem przez dwa dni stały tłumy. Samochody jeździły innemi ulicami.
 W nocy, w tajemnicy opuścił Kajtuś Paryż.
 Salonowym wagonem. Dyrektor odprowadza go do portu.

 Pierwszy raz widzi Kajtuś morze i okręt. — Kapitan okrętu oprowadza go i daje objaśnienia.
 To kajuta Kajtusia; to jadalnia pasażerów pierwszej klasy; to czytelnia i sala kinowa, to pływalnia. — Czy chce obejrzeć maszyny?
 Kajtuś patrzy i oczom nie wierzy. — Czy to możliwe że to wszystko zrobili ludzie, a nie czarodzieje? — Pyta się:
 — Do czego ta maszyna? — Poco to? — Jak to się porusza?
 — Już dosyć, — mówi doktór. — Tu gorąco, powietrze niezdrowe.
 — Zaraz, zaraz.
 Zagląda do pieca.
 — Jak wulkan, — mówi.
 Uparł się, że zostanie, dopóki okręt nie ru-