Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/220

 — Nie wolno, bo zawcześnie, — bo późno, bo deszcz, — nie wolno, bo gorąco.
 Co dzień to samo.
 — Zrozum pan wreszcie: nudzi mi się.
 — To trudno. — Wczoraj ubyło ci na wadze sto gramów.
 — Chcę na bocianie gniazdo.
 — Tam wiatr: nie można.
 — Chcę do hali maszyn.
 — Nie. — Pamiętasz: miałeś potem katar. Termometr wskazywał dwie kreski gorączki.
 — Chcę z chłopakami okrętowymi zabawić się w futboll.
 — Wiesz, że nauczyciel gimnastyki zabronił.
 — Więc w berka?
 — Nie. — Możesz się od nich zarazić. To zwyczajni chłopcy; jeden z nich ma anginę, a śpią w jednej kajucie.
 — Trzy razy próbował Kajtuś zemścić się, spłatać figla:
 Skoczy z pokładu do morza. — Wykąpie się w całem morzu, jak delfin, nie w ciasnym basenie. — Kąpiel w oceanie!
 — Chcę, żądam, rozkazuję. Skoczyć, nurka głębokiego, na samo dno, w głębiny.
 Powtarza. — Nic. Opuściła go siła i władza; dlaczego?

 Urósł Kajtuś podczas podróży: dwa centymetry mu przybyło i sześćset gramów.
 Doktór zadowolony, a Kajtuś zły.