Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/223

 — Niech pocałuje psa w nos.
 Patrzą na niego, jak na małpę w zwierzyńcu. A gdy Kajtuś nie chce, sekretarz mówi:
 — Podpisałeś umowę.
 No tak: zobowiązał się, podpisał.
 — Jeszcze jeden ostatni raz. — Przecież jesteś artystą, przecież ci zależy, żeby obraz był ładny, — mówi reżyser.
 — Nie jestem artystą i wcale mi nie zależy.
 — To ważna scena, drogi przyjacielu.
 — Nie jestem pana przyjacielem. Nie lubię pana, nie znoszę.
 — Ależ za co?
 — Za to, że pan jest dla mnie taki dobry, taki cacany. — A dlaczego pan pchnął staruszka, dlaczego pan wytargał za uszy tych chłopców i wyrzucił i nie zapłacił ani grosza?
 — Wytłumaczę ci, tylko bądź cierpliwy Dziewczynkę wziąłem z łaski, bo mnie jej matka prosiła. — Dałem lustro i kazałem się w tydzień nauczyć.
 — Czego?
 — Miała się naprzód uśmiechnąć, potem patrzeć trochę zdziwiona, trochę przestraszona, potem miała się ucieszyć. — Leniuch, nie nauczyła się. Straciłem przez nią dwa dni. — Chłopcy mieli się bić na ulicy, i samochód miał ich przejechać.
 — Wiem. Źle się bili, bali się, że samochód naprawdę ich przejedzie.