Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/233

 Kupił lożę nawprost estrady. I siedzi w wielkiej sali koncertowej.
 Znużony drogą oparł się o fotel. Zmęczony podróżą, przymknął oczy. Zasnął.
 Śni mu się? — Czy widzi? — Czy słyszy? Czy ziemia, czy niebo? — Płynie, a wokół kołyszą go fale pieśni.
 Budzi się. — Patrzy.
 Tam daleko stoi, kto? — Grey — jeden tylko człowiek. Trzyma w ręce, co? — Małe drewniane pudełko. — Bo czem są skrzypce? — Wodzi po czterech strunach kijkiem, — bo czem jest smyczek?
 A oto w tysiące serc idzie tyle cichych szeptów, — wspomnień, tęsknoty. — Niezrozumiałe wyrazy dają nieznane rozkazy. — Dziwna jasność, i ciepło, i cisza, i piękno, i słodycz.
 — Tak, to więcej niż czar.
 Kajtuś słucha.
 Nagle pomyślał, że to się skończy, że Grey przestanie grać. — Szkoda.
 Ktoś mu przeszkadza. — W sąsiedniej loży siedzi pan, młody jeszcze, ale ma siwe włosy. Sam jeden, czarno ubrany. Bogaty. — W krawacie szpilka z wielkim brylantem.
 Patrzy na Kajtusia smutnemi oczami.
 Już ktoś kiedyś patrzał tak na niego.
 Kto?
 — Babcia.
 Kajtuś poruszył się niespokojnie na swoim fotelu. — Wstał.