Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/236

wa, — wyrastają dworki i pałace. Jeszcze szumi bór, ale drzew już mniej, już mniej drzew wysokich nad szarą rzeką. — Dawno, najdawniej.
 Gra Kajtuś fanfarę. Orkiestra wojskowa. Rżą konie, chorągwie powiewają.
 — Kto to?
 — Król.
 Gra Kajtuś walki i boje, zwycięstwa i porażki, najazdy i pożary, — niewolę ponurą, — wojnę, — zmartwychwstanie.
 — Skąd ty jesteś? — pyta się Grey cichym szeptem strun.
 — Z Polski, — Kajtuś odpowiada.
 Chce już przestać, bo bardzo zmęczony. Nie może.
 Płynie stara Wisła, jak płynęła dawno i najdawniej. Szumi bór, nad borem żórawie. — Płynie z gór do morza, tam szybko i burzliwie, potem cicho i wolno, falą szeroką, do morza.
 — Moje miasto. — Moja rzeka. — Ja.
 Skończył. — Nie biją oklasków. — Cisza.

 Stało się to błyskawicznie, z zawrotną szybkością, — w mgnienie.
 Silne ręce chwytają Kajtusia, unoszą, wynoszą z sali.
 Chce krzyknąć, ale ciężka dłoń zasłania mu usta.
 Zmęczony, nie może wydać rozkazu. — Nawet nie próbuje.
 Kajtuś, już teraz doświadczony czarodziej,