Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/24

 Po drugie: nie na głowę, a na kapelusz.
 Po trzecie: nie z okna, a przez poręcz schodów.
 Po czwarte: nie Kajtuś, a inny chłopak.
 W dodatku nie trafił, — niezdara.
 Powiada stróż, że pogasił światła na wszystkich schodach.
 — Nieprawda. Wcale nie na wszystkich, a tylko w jednej sieni. — Skąd stróż wie, że akurat ja? — Może kto inny? — Może kto jeszcze? — Może dziewczynka zgasiła, a nie chłopiec? — Może strażak zgasił? — Są przecież w Warszawie strażacy.
 Mówi stróż, że Kajtuś dzwoni i ucieka.
 Dzwonię, — tak, — ale w innych bramach. Nie w naszej. — Raz dzwoniłem, — dawno.
 — Dlaczego dzwonisz?
 — Tak jakoś.
 Bo chce wiedzieć, czy dzwonek nie zepsuty. — Czasem z nudów. — Czasem ze złości, że idzie do szkoły, a głupi dzwonek wisi sobie, jak hrabia, i nic nie robi.
 Mówi stróż:
 — Wyrwał kamień, powyginał rynnę.
 — To już zupełnie kłamstwo.
 Wie nawet, kto to zrobił.
 — Ja sanki zbijałem, ale młotkiem, wcale nie kamieniem. A deskę oparłem o schodek, a nie o rynnę.
 Ma świadka. Może przyprowadzić chłopca, który mu młotek pożyczył i deskę trzymał.