Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/241

 — Jesteś w pałacu miljonera.
 Głosem cichym odezwał się teraz sąsiad Kajtusia z loży na koncercie.
 — Tak, jestem miljonerem. — Tu oto na ścianie widzisz dwa obrazy: tu wisi portret mojej żony, a tu portret mojego synka. Byli, a już ich niema; żyli, ale już nie żyją. Jednego dnia o jednej godzinie, w jednym wypadku samochodowym zginęli oboje. — Odtąd żyję samotny wśród obcych i nieżyczliwych ludzi. — Jestem bogaty i bardzo nieszczęśliwy.
 — Zdaje się, że rozumiem. — Dlatego kazałeś mnie porwać?
 — Tak. Chcę, byś został ze mną. Kupię ci wszystko, co zechcesz; dam wszystko, czego zapragniesz. Będę ci posłuszny. Możesz tu rozkazywać. — Pokażę ci twoje pokoje, — tam mieszkał mój synek. — Zmienię wszystko tak, jak zażądasz. — Jeśli lubisz podróżować, będziemy podróżowali: mam własny wagon salonowy i własny yacht. — Możemy mieszkać w górach, albo nad morzem, w Ameryce albo w Europie. — Chcę, byś został ze mną.
 Długie milczenie. Tylko zegar tyka.
 — A co to byli za ludzie, ci czterej... panowie?
 — To są moi detektywi, moja straż. — Pilnują, żeby nikt na mnie nie napadł, żeby nikt do mnie nie strzelił.
 — Ma pan wrogów?
 Bogacz uśmiechnął się boleśnie.