Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/246

 — Nikogo nie chcę. Tu wszystko jest, — nie kupuj, nie przynoś, — nie chcę, — dosyć.
 Czuje się Kajtuś, jak ptak pochwycony w sidła, jak jaskółka przed odlotem w dalekie kraje.
 Bo postanowił wrócić do Warszawy.
 Już tam pewnie zapomnieli, już go nie szukają. Zatopili wysepkę na Wiśle, pewni, że rozstrzelali Kajtusia.
 — Dlaczego nie grasz na skrzypcach?
 — Po co?
 — Dlaczego nie czytasz?
 — Od czytania oczy się psują.
 — Dlaczego się nie bawisz?
 — Owszem. Później. Jutro.
 Wróci Kajtuś do Warszawy, przepędzi sobowtóra, który jego miejsce zajął i pęta się tam bez potrzeby.
 Jeśli nawet siłę czarodziejską utracił, wróci zwyczajnie. — Zresztą udają mu się dawne, drobne czary, — coś się tylko zepsuło.
 — Trzeba albo odpocząć, albo zacząć od samego początku. — Chcę mieć pod poduszką torebkę z czekoladkami.
 Raz jest, raz nie.
 — Chcę mieć w kieszeni złotówkę.
 Jest. — Ucieszył się. — Ucałował mały, srebrny krążek.
 Na ulicy.