Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/247

 — Chcę, by panu teczka wypadła z pod pachy... Żeby ta pani kichnęła... Żeby pies szczeknął na dziewczynkę.
 Udaje się, albo nie, — tak właśnie, jak było z początku.
 — Trzeba jeszcze zaczekać...

 Doczekał się.
 Miljoner wyjechał, bo w dalekiej kopalni robotnicy zagrozili strajkiem.
 Kajtusiowi udało się wyjść samemu z parku. — Szybko zmieszał się z tłumem ludzi. — Wsiadł w tramwaj. — A gdy przekonał się, że nikt go nie pilnuje, zmienił twarz i ubranie i podążył do portu.
 Na wielkiej białej tablicy wypisane są dnie i godziny, kiedy wyruszają okręty. — Kajtuś czyta. Zaczepił go młody pan:
 — Te chłopak. Czego tu szukasz?
 — Szukam roboty.
 — Daj dolara, to cię zaprowadzę, gdzie trzeba.
 Kajtuś wręczył mu pięć dolarów; nie otrzymał reszty.
 — No, chodźcie, urwisy.
 Teraz dopiero zauważył Kajtuś, że było chłopców z dziesięciu; zaprowadził ich pan do biura; brudnego baraku drewnianego;
 — Zaczekajcie tu, obdartusy.
 Wołają ich po kolei do pokoju, — na egzamin.