Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/248

 — Jak się nazywasz? ile masz lat, gdzie mieszkasz, czy chodziłeś do szkoły?
 — What is your name? — Wie alt bist du? — Ou demeures tu? — andato a scuola? — pyta się pan z fajką w zębach.
 Kajtuś odpowiada po angielsku, po niemiecku, po włosku, — Kłamie w czterech językach. — To nic: zapisują do książki biurowej.
 — Pokaż ręce. Pokaż zęby. — Hm, hm! — Przeczytaj to — to.
 Na brudnej, zatłuszczonej kartce dwa zdania:
 „Nie kraść. Słuchać się“.
 — Zrozumiałeś?
 — Tak.
 Młody szepnął coś do ucha panu z fajką. Ten wziął w lewą rękę kij i uderzając Kajtusia wskazującym palcem po nosie, groźnie w czterech językach powtórzył:
 — Be obedient! — Gehorsam sein! — Sois obeissant! — Sii ubbidiente! — Zrozumiałeś?
 — Tak.
 — Podpisz imię i nazwisko. Tylko nie pomyl się. Musisz napisać to samo, co w twojej fałszowanej metryce.
 — Papiery moje nie są wcale fałszowane,
 — Milczeć! — Dobry jesteś kwiatek.
 Tak dostał się Kajtuś na okręt.
 Na ten sam, którym przyjechał do Ameryki, ale teraz nie jako gwiazda filmowa, nie w towarzystwie sekretarza, lekarza, nauczyciela, nie jako pasażer pierwszej klasy; nie pieszczoch