Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/25

 Znów przychodzą na skargę.
 — Szybę stłukł. Kamień rzucił.
 — Widziałam, jak uciekał. W psa rzucił.
 — Nie w psa, a w kota. Nie kamień, a kawałek cegły. — Zupełnie inny chłopak wybił szybę kamieniem. — Tylko uciekali razem.
 Wie kto, ale nie powie.
 — Dlaczego ta pani dobrze nie widzi?
 A jeszcze przychodzi na skargę i każe płacić za szybę?
 Bo wygląda tak, że już nikt nic złego, tylko wszystko Kajtuś.
 Są przecież gorsi od niego.

 Mówią:
 — Jeżeli sam nie zrobił, to jeden z jego koleżków.
 Więc co? — Za wszystkich ma odpowiadać, czy tylko za siebie?

 Był mały,
 Do szkoły jeszcze nie chodził.
 Poszedł kąpać się w rzece.
 Ubranie zostawił na piasku.
 A no, pływa, — potem wychodzi z wody. — I widzi zdaleka, jak uciekają łobuzy.
 Wszystko zabrali: spodnie, buty, czapkę, nawet koszulę.
 Pan się zlitował, owinął w swoją marynarkę i zaniósł Kajtusia do domu.
 I była awantura, że no.