Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/256

 — Te, karawaniarz. Zafundujemy ci kino, żebyś źle o nas nie myślał. Wiemy, że ty nie masz forsy, bo wszystko w karty przegrałeś.
 Uśmiechnął się Kajtuś. Pożegnał się i poszedł.
 Zmienił twarz i ubranie.
 Pociąg odchodzi za cztery godziny. Więc co robić? — Poszedł do kina.
 Myślał, że może przyjemnie mu będzie widzieć na obrazie siebie. — Ani trochę. — Naiwny był w swych marzeniach o sławie. — Kwiaty więdną, oklaski cichną, światła gasną. — Wraca człowiek do domu zmęczony, smutny i jeszcze bardziej samotny. — Jedno w sławie jest piękne: że bawi ludzi i wzrusza, że pociąga, porywa, że przynosi ludziom pożytek. Ale to jest dobro, które może być ciche i bliskie, dla swoich i tych, z którymi się sam człowiek, a nie obraz jego czy nazwisko spotyka.
 W scenach zbiorowych poznaje Kajtuś zbiedzonych, poniewieranych aktorów okrutnego miasta. — I nie obrazy ekranu ogląda Kajtuś, ale swoje wspomnienia.
 Dosyć.
 Spojrzał na zegar, — nie czekał do końca. — Chodzi po bogatych ulicach, a potem po biednych.
 — Wszędzie tak samo. — Już lepiej na dworcu.
 Kupił gazetę i szuka wiadomości z Warszawy; już jutro ją zobaczy.