Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/262

 — Ich pośpiech pomaga nam pochwycić, a nasza poważna robota przeszkadza im się ukryć. — Spieszyć się, to złapać mniej winnego, a zostawić na wolności tego, kto winien najbardziej. — Trzeba wrzód rozciąć szeroko, żeby się cała ropa wylała.
 Kiedy policja szukała dwóch bandytów w Berlinie, Filips przyłapał nie dwóch, a dziewięciu i nie w Berlinie, ale w Wiedniu. I tak zawsze; więcej, niż sądzili i nie tam, gdzie myśleli.

 Niebezpieczny był „modniś z walizką“. Był to herszt oszustów; nosił zawsze małą walizkę z bombą o wielkiej sile wybuchowej.
 — Drogo sprzedam wolność — odgrażał się.
 Dwa miesiące chodził i jeździł za nim Filips. Wreszcie z jednym tylko mundurowym policjantem, w teatrze, podczas przedstawienia.
 — O, temu proszę nałożyć kajdanki.
 — Mnie kajdanki? — i modniś pokazał walizkę.
 — Nie szkodzi. Zamieniłem walizkę. Pana bomba jest u mnie, a moja bomba nikomu szkody nie przyniesie.
 — Kłamiesz pan.
 — Możesz pan sprawdzić. Nie jestem oszustem. Włożyłem tam nawet kartę wizytową.
 Modniś zbladł.
 — Proszę nie rozmawiać, bo to przeszkadza, — rozgniewał się sąsiad Filipsa.