Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/263

 — Przepraszam bardzo, — skromnie odpowiedział Filips.
 I już siedzą cicho do końca przedstawienia. Modniś w kajdankach też wysłuchał do końca, tylko już klaskać nie mógł.

 Filips wysłał do Warszawy depeszę tej treści:
 — Wtorek. Sprzedać źrebaka. Sto metrów atłasu, sto pluszu i sto jedwabiu.
 Znaczyło to:
 — Aresztować młodego chłopca. Na dworcu ma oczekiwać stu policjantów, stu towarzyszyć ma w drodze do więzienia i stu pilnować w więzieniu.
 — Chyba jakaś omyłka.
 — Poczekajmy na drugą depeszę.
 Myśleli, że otrzymają dokładne wskazówki, bo Filips zawsze kilka depesz wysyłał: jeżeli jedną ktoś zdradzi, też mu niewiele pomoże.
 Ale nie. — Już jest wtorek. Ludzie się dziwią, że tyle policji na dworcu. — Pociąg nadchodzi. — Czekają, szukają między pasażerami, którzy wysiadają z wagonów.
 Filipsa niema, a z wagonu pierwszej klasy z bandażem na czole wysiada Kajtuś.
 — Stój. — Kto cię zranił?
 — Nikt. Podrapałem się. Pociąg się wykoleił.
 — A gdzie są ojciec i matka?
 — Ten pociąg nie miał ojca ani matki.
 — Nie udawaj głupca. Z kim jechałeś?