Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/264

 — Z panem Filipsem. Ledwo mi się zdążył przedstawić.
 — Dlaczego?
 — Bo kitę odwalił.
 — Założyć chłopakowi kajdanki.
 — Bardzo mi przyjemnie.
 Starszy konwoju jest wściekły.
 — Co to wszystko znaczy? — Prawda, że źrebak cwany i zuchwały; ale poco stu ludzi dla jednego malca?
 Odesłał ludzi do koszar, i sam wsiadł z Kajtusiem do więziennej karetki.
 Ruszyli.
 — Usiądź, czego stoisz?
 — Muszę patrzeć przez kratkę, żeby mnie za daleko nie zawieźli, — mówi Kajtuś.
 — A ty gdzie chcesz?
 — Nie do ula: do domu. Zanadto pan ciekawy.
 Kajtuś niby żartuje, ale jest niespokojny i rozdrażniony.
 — Takie przywitanie, jakie było pożegnanie z miastem rodzinnem.
 Uśmiechnął się boleśnie.
 — No dosyć.
 Westchnął głęboko, spojrzał na swoje ręce, na ręce dozorcy. Zmarszczył brwi. Wydał rozkaz.
 — Czego się na mnie gapisz?
 — Zaraz się pan dowie.
 Westchnął. Powtórzył żądanie.