Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/265

 — Przyjemnej drogi panu naczelnikowi, — mówi Kajtuś uprzejmie i otwiera drzwi więziennej karetki.
 Starszy konwoju z kajdankami na rękach i kneblem w ustach jedzie kłusem do więzienia, a źrebak wysiada.
 Zrozumiał teraz zarozumialec, że Filips miał słuszność.
 A Kajtuś rozgląda się ciekawie po mieście.
 Nic się tu nie zmieniło. Te same sklepy i kina; tak samo ogłoszenia na słupach; tacy sami przechodnie.
 Nic się nie zmieniło, tylko Kajtuś już inny.

 Przechodzi obok swej szkoły. Przystanął przed bramą i słucha, jak brzęczą głosy.
 Ubrał czapkę niewidkę na głowę i wchodzi na podwórko.
 Poznaje kolegów, — urośli. — Ot, dzieciarnia: co oni wiedzą? — Bawią się, gonią, popychają — śmieją się bez troski.
 — Nieprawda! — Mają swoje dziecinne smutki, i obawy, i obowiązki.
 Skrzywił się Kajtuś, — zobaczył sobowtóra, jak gra w klasy. — Jakiem życiem żyje ta dziwna mara, wywołana przez niego? — Czemu drażni go i niepokoi? Przecież sam tak chciał.
 — Pójdę. Nie mam tu co robić.
 Otworzył furtkę szkolnego podwórka.
 — Hej, kto tam wychodzi? — zawołał woźny.
 Wyszedł niewidzialny Kajtuś, a woźny za nim.