Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/267

 Koniec dnia szkolnego. — Biegnie do szatni, w korytarzu spotyka panią.
 — Antoś, dlaczego czoło masz skaleczone?
 — Nic. Głupstwo.
 Już na ulicy i na schodach, i już widzi mamę. Rzucił się matce na szyję i mocno przycisnął.
 — Mamo, — nic więcej powiedzieć nie może.
 — A tobie co się stało? — Co to? — Dlaczego głowę masz skaleczoną?
 — To nic. Głupstwo.
 Ale mama żąda odpowiedzi.
 — Ach, mówię przecież. — Skaleczyłem się. Uderzyłem.
 — Powiedz, Antoś, prawdę.
 — No, pociąg się wykoleił. Nie czytała mama w gazecie?
 — Jaki pociąg? — Co ty wygadujesz?
 — Nie warto o tem mówić. — O której ojciec wróci? — Znów będziemy razem. — Tak przykro, gdy was nie widzę.
 — Myślałby kto... Któż cię goni, że w domu chwili nie usiedzisz?
 — Co słychać nowego?
 — Tyle się tylko zmieniło, że rano gotowałam kawę, a teraz zupę.
 Bo mama ani wie, że rano wyszedł do szkoły sobowtór, a teraz wrócił do domu Kajtuś prawdziwy.
 — A tybyś, mamo, nie chciała odbywać dalekich podróży okrętem?