Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/272

 — Nie zgadzam się.
 — Wolisz zgnić w kryminale, albo dyndać na sznurku?
 — Na jakim znów sznurku?
 — A tak, powieszą cię. — Mnie uważasz, na twoich czarach tak znów nie zależy; ale podobasz mi się.
 — I pan mi się podoba; ale muszę już iść do domu, bo mama będzie niespokojna.
 — Głupi jesteś.
 — Zobaczymy, kto głupi.
 Już go niema.

 Agent maca rękami, szuka, biega jak warjat po pokoju, — jakby się w ślepą babkę bawił. — A Kajtuś zamienił się w muszkę i fruwa.
 Ale sprawdziło się to, o czem mówił Filips: ma Kajtuś silniejszego, niż policja, wroga.
 Chciał usiąść na ścianie i wpada w sieć pajęczą. — Brzęczy żałośnie, a pająk na krzywych nogach już wisi nad Kajtusiem, już mu pierwszą nitkę zarzucił na skrzydła.
 — Chcę, żądam; chcę być myszką. Zamienił się w mysz.
 Skoczył na podwórze przez okno. — Zaszumiało szarej myszce w głowie. — Nie wróciła jeszcze przytomność, a tu czarne kocisko rzuca się na Kajtusia.
 Już myśli, że wybiła ostatnia godzina.
 — Chcę, żądam. — Żądam, rozkazuję.