Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/278

 Aż spada. — Zamknął oczy. — Zamroczyła się myśl.

 Leży na kamiennej podłodze.
 Ciemno i cicho.
 Zaduch piwnicy, wilgoci i stęchlizny.
 — Jestem uwięziony.
 Wstał. Sięgnął ręką. Dotknął niskiego pułapu. Krokami mierzy celę więzienną: wszerz cztery kroki i pięć kroków wzdłuż.
 — Kara czy zemsta?... Chcę wiedzieć.
 Dwoje oczu świecących, nie mrugających spojrzało na Kajtusia.
 Ognista głownia dziewięć razy obiegła głowę Kajtusia.
 Znów noc czarna.
 — Jak długo? — Co dalej? — Czy tak już na zawsze?
 Krąży Kajtuś po celi i zwilża język o mokre ściany ciemnicy.
 Płyną dręczące minuty, czy godziny.
 A tam za murami słońce, jak dawniej świeci. Dobre słońce, dobre i ciepłe.
 — Ja w czarnej niewoli, a tam jasna swoboda.
 Ma oczy, nie widzi; ma uszy, nie słyszy. — Jedna została mu myśl, którą wysłał do miasta swego, do Warszawy, — do domu i szkoły.
 Zapłakał.