Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/28

 Leży Kajtuś w łóżku i myśli o skarbach ukrytych.
 Aż potem pyta się ojca:
 — Czy są skarby prawdziwe?
 Nie w bajce, a naprawdę.
 Bo gdy mu mama i babcia dobrze nie wytłomaczą, chce sprawdzić u ojca.
 — Są skarby, — mówi ojciec. — Były wojny na ziemiach naszych. Nieprzyjaciel palił i rabował, a ludzie zakopywali, co cenne.
 Nawet niedawno pisali w gazetach, że w polu znaleźli garnek z monetami.
 Mówi ojciec, że minister drukuje papierowe pieniądze, bo złoto za ciężkie do noszenia; więc sztaby złota leżą schowane w piwnicach.
 Tego Kajtuś nie zrozumiał dobrze, bo było za trudne. A może był wtedy śpiący.
 — No, trzeba spróbować.
 Dobrze.
 Idzie z babcią do piwnicy po węgiel.
 Schodzi się pod ziemię. — A tam drzwi i długi korytarz. — A tam różne małe drzwi, do każdej piwnicy osobno.
 Babcia zapaliła świecę. — Idą. — A w kącie korytarza stoi beczka.
 Schował się Kajtuś za beczką.
 Babcia wzięła węgiel do kubełka wychodzi. A Kajtusia niema.
 Woła babcia:
 — Antoś, Antoś!
 Gdzie się chłopak podział?