Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/284

Ta strona została uwierzytelniona.

— Nie wiedziałem, nie rozumiałem; — błądziłem. — Łatwo być posłusznym, gdy wiadomo.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


Widział podobną salę, gdy podczas wycieczki szkolnej zwiedzali zbrojownię.
Leżą i stoją oparte o ścianę i zawieszone miecze, szable i wszelka broń palna. — Nowe, lśniące i stare, wyszczerbione. — Pancerze, hełmy, rękawice stalowe i siatki z kółek metalowych. — Kulomioty, armaty i bomby. — Topory katowskie i narzędzia tortur.
I gilotyna — i szubienica.
Jak w zbrojowni.

OD AUTORA

Opuściłem trzy stronice.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Przypomniał sobie Kajtuś dawne zdarzenie. — Jeden czar nieudany. — Był to czas, gdy próbował dopiero, i często mu się nie udawało.
Wraca do domu, ale widzi, jak mały chłopiec targa za rękę pijanego człowieka.
Dziecko prosi:
— Tatu, chodź do domu. — Tatu, mama czeka.