Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/286

 Skrzynie monet i beczki i worki złota.
 Patrzy Kajtuś i myśli:
 — Oto skarby Sezamu, marzenia moje dziecinne.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Nagle. — Co to? — Ktoś płacze i woła? Wytężył słuch. — Głos znajomy wzywa ratunku.
 Tam zgóry. — Tam, dokąd prowadzą wijące się schodki żelazne.
 Wstaje Kajtuś, biegnie, — wspina się. — Słucha.
 Czy śni?
 Z wieży rozległo się trzykroć powtórzone wołanie:
 — Antoś! — Antoś! — Antoś!
 Biegnie po schodach w górę. Nie ma wątpliwości.
 To głos Zosi.

 Szarpnął drzwi.
 Buchnął płomień: dym gryzący w oczach i w gardle. — Nie uląkł się, — stąpił w płomień. — Biegnie mimo żaru.
 Oczy ręką przysłonił.
 — Antoś... Antoś...
 Pchnął drzwi drugie. Ogień za sobą zostawił.
 Teraz stoi na skale, a pod nią przepaść bezdenna.