Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/29

 A on przykucnął za beczką i czeka cicho.
 Myśli babcia: pewnie już na podwórku. I zamknęła piwnicę na kłódkę.
 Został Kajtuś w ciemnym korytarzu. Ale się nie boi. Myśli, czy aby uradzi ciężką sztabę złota.
 Szuka w beczce: pusta.
 Namacał pierwsze drzwi i mówi:
 — Otwórz się, Sezamie.
 Nic.
 Namacał drugie drzwi:
 — Otwórz się, Sezamie.
 Znów nic.
 Idzie, wraca. — Ciemno.
 Kręci się, szuka. — Już nawet nie wie, gdzie jest. — Sam jeden tak błądzi. — Ciemno, cicho.
 — Sezamie, otwórz się.
 Ale zaczął płakać. Przestraszył się dopiero.
 Bo może duchy, albo szczury?
 Mały był. Do szkoły jeszcze nie chodził.
 Krzyczy, wali ręką w ścianę.
 Myśli, że już się nie wydostanie.
 — Mamo, babciu!..
 I naprawdę mógł długo siedzieć, bo babcia go nie szukała. — Bo czy to pierwszy raz Kajtuś — na ulicę albo gdzie do sąsiadów?
 Już mu głosu zabrakło.
 — Babciu, tatu, mamo!
 A na schodach ludzie nie słyszą, bo stukają butami. — I Kajtuś stoi nie przy drzwiach, a na końcu gdzieś koło beczki.