Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/295

Wysiłkiem woli wstrzymuje się, by nie zacząć grzebać łapami ziemi, rozszerzyć jamę, dostać się do młodych zajączków. — Przywarł nosem do nory, — warknął raz i drugi i pędem wrócił na drogę.
 Coraz głodniejsi, już nie biegną; idą milcząc, do późnego wieczora.
 Nareszcie spotkali człowieka.
 Wlecze się starowina, postękuję, niesie na plecach wiązkę gałęzi.
 — Trzeba odpocząć, — mówi.
 Usiadł w rowie i zauważył Kajtusia i Zosię.
 — O, pieski.
 Cmoknął.
 Skinął ręką. — Podbiegli.
 — Dokąd, psiny? — Głodne? — Zdaleka? — A no, chodźcie ze mną, kiedyśmy się spotkali. — Was dwoje, a ja sam zostałem na stare lata.
 Poczuł Kajtuś serdeczne ciepło ręki ludzkiej.
 — Dobre, miłe pieski.
 Odpowiedział Kajtuś na pieszczotę psim pocałunkiem: polizał rękę pomarszczoną.
 Jęknął stary i wstał, zarzucił drzewo na plecy. — Zdala coraz wyraźniej płyną dymy bliskiej już wsi.
 Niska chałupa na skraju.
 — Dobre psinki, — pocałowały starego. — Możecie przenocować u mnie, ale jutro marsz w drogę. Za biedny ja, by mieć przyjaciół.
 Nalał kwaterką blaszaną wody do miseczki, zabielił mlekiem, podrobił razowego chleba.