Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/296

 — Niebogata moja wieczerza.
 I użalił się stary.
 Opowiedział, jak dzieci jedno po drugiem w świat poszły, samego zostawiły.
 — Do miasta, piesku, poszły. — Pewnie, że w mieście więcej zabawy. Weselej tam, niż na wsi ze starym ojcem.
 Dwie łzy spłynęły po zwiędłej twarzy i spadły na Kajtusia, — gorące.

 Zasnęli zdrożeni czujnym psim snem, który słyszy. — Oto mysz skrobie, kogut pieje, wóz drogą przejechał. — I zapach smutnego człowieka i jego biedy.
 Wypoczęli. — Uspokoił się Kajtuś. — Zosia ma słuszność: niewarto myśleć o tem, co będzie. Życie tyle ma różnych niespodzianek. — Zobaczą co dalej. — Mają cel: dostać się do domu.
 — No, ruszajcie. — Nie mogę głodzić żywego stworzenia, a dzielić się niema czem.
 Pożegnali się.
 Rozpoczęli tułaczkę od wsi do wsi, od chaty do chaty — w poszukiwaniu chleba i kości.
 Osłabli i schudli.
 Nieufnie zbliżają się do ludzi. Ostrożnie zdaleka zatrzymują się, widząc psa koło zagrody.
 Bo często:
 — Poszli won!
 I ostre kły psów gospodarskich.
 Trzeba kryć się, uciekać przed batem, kijem i kamieniem.