Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/30

 Ale listonosz przyszedł i w torbie listy układa. — Stoi w sieni. — Usłyszał. — Słucha. — Co to? — Ktoś tam w piwnicy zamknięty.
 — Dzieciak chyba.
 Zawołał.
 Pytają się:
 — Dlaczego nie odezwałeś się, kiedy cię babcia wołała? — Dlaczego za beczkę wlazłeś?
 Nie odpowiada.
 Nie, żeby się kary bał.
 Nie chce.
 Nacierpiał się. A jeszcze go wyśmieją.
 — Oj Antoś, Antoś. Zawsze jakieś figle.

 Prawdziwe imię Kajtusia jest Antoś. Tak nazywają go w domu.
 Kajtusiem został na podwórku między chłopakami.
 Bo stoi raz przed bramą i pali papierosa.
 Pociągnie i dmucha, pociągnie i dmucha.
 A stara się, żeby dużo było dymu. Bo zapłacił pięć groszy, więc chce, żeby było ładnie. — Mógł kupić czekoladkę, ale papieros ciekawszy.
 A ulicą przechodzi żołnierz.
 Zatrzymał się, patrzy, śmieje się.
 Mówi:
 — No! Mały taki Kajtuś, a kurzy, jak stary.
 — Więc co?
 Zawstydził się Antoś i obraził.
 A chłopcy zaraz:
 — Kajtuś, mały Kajtuś.