Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/301

 — Antoś, to tu.
 Niecierpliwie chwyta powietrze nosem przy samej ziemi — i wyżej szuka.
 — To tu. — Tak. — Tu przejechała obręcz naszej bryczki. Tu ślad naszego Siwka.
 Pędziłaby, jak strzała. Ale Kajtuś przystaje i liże chorą łapę, uderzoną kamieniem.
 — Zostaw mnie.
 — Nie — nie.
 Czasem długa droga wydaje się krótką, a krótka droga wydaje się nieskończenie długą. Dopiero późnym wieczorem zdążyli.
 Mama Zosi siedzi przed gankiem, a na kolanach trzyma pantofelek i czapeczkę dziecinną.
 Zosia oparła się łapkami i patrzy jej w oczy. Liże nogi i skomli i skacze.
 — Co to? — Skąd? — Czego chcesz?
 W głosie niepokój, — jakby coś przeczuwa.
 — Pozna, — pomyślał Kajtuś.
 Ale nie poznała. Bo człowiek oczom tylko ufa.
 Nie poznała córki.
 — Chodź, psino. — Może ty znajdziesz Zosię, kiedy ludzie nie wiedzą. — Masz, powąchaj jej czapeczkę. — Będziemy razem szukały.
 Przygarnęła Zosię, która całuje twarz, oczy matki.
 Znów odpoczynek. — Znów ciepłe mleko. Pod opatrunkiem prędko zagoiła się rana.

  — Zostań jeszcze, — prosi Zosia.