Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/303

 — Jedz sobie. Ty sam i ja sama. Chociaż w podróży się wspomagajmy.
 Więc nareszcie Warszawa.
 Miasto rodzinne z jego jedynym zapachem i wspomnieniem.
 Bocznemi ulicami, bez przygód dotarł do mieszkania rodziców.
 Czeka tu Kajtusia bolesna niespodzianka.
 Stoi pode drzwiami i niecierpliwie drapie; i wdycha woń izby. Przywiera do szczeliny nosem i tęsknotą, i zamiera w bezruchu.
 Słyszy głos matki:
 — Zobacz, kto chroboce.
 Chce się wczołgać, nie podnosi głowy.
 Nie poznali.
 — Jakiś pies. — Nie, nie masz tu co robić. Idź sobie... Gdyby Antoś żył, miałbyś towarzysza.
 — Ojcze, tatusiu, — zaskomlał.
 — Może głodny, — powiedziała mama.
 — Ha no, to cię nakarmię.
 Ale Kajtuś nie chce. — Głodny tylko dobrego słowa, pieszczoty rodzicielskiej.
 — Jak nie chcesz jeść, to ruszaj. Bo stracę cierpliwość.
 Skoczył Kajtuś, oparł się łapami o pierś ojca i patrzy w oczy.
 — Idź precz!
 — Może wściekły.
 Wyszedł.