Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/308

 Pierwszym rozkazem zaspokoił głód.
 Drugim rozkazem zdobył czapkę niewidkę.
 Trzecim rozkazem zapytał się niespokojnie o los towarzyszki Zosi.
 — Chcę, żądam, rozkazuję...
 — Jestem.
 Jest dziwny goniec wróżki.
 Jest tajny posłaniec.
 Wychylił się z poza parkanu prawdziwy krasnoludek, wspiął się niezgrabnie na deskę — i potrząsając brodą siwą i mrużąc lewe oko, powiedział:
 — Zosia, wielki wróżu, czeka na ratunek.
 — Dlaczego nazywasz mnie wróżem?
 — Nie dla siebie dobra wzywasz.
 — Nie rozumiem.
 — Zrozumiesz po sądzie.
 Tak. — Sąd go jeszcze czeka.
 Zapomniał był. A sąd wodza czarnoksiężników czeka jego, Kajtusia i Zosię.
 Nie.
 Zosia nie pójdzie na sąd.
 — Ja sam. — Sam będę odpowiadał.
 I czwarty wydał rozkaz po odzyskaniu władzy.
 — Do Zacisza. — W butach siedmiomilowych.
 Rzekł.
 Znikła z przed oczu Warszawa.
 W chwilę krótką przebył drogę, która niedawno tyle pożarła wysiłku.