Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/309

 Stoi przed oknem znajomego domu.
 Patrzy.
 Siedzi matka Zosi na fotelu, trzyma w ręce gazetę, nie czyta.
 Patrzy w dal — ma siwe pasma włosów.
 A na kolanach Zosia: węszy niespokojnie i uszami strzyże.
 Poznała.
 — Idź suczko, pobiegaj, — mówi mama.
 Zeskoczyła Zosia z kolan, biegnie do drzwi — Drzwi matka otworzyła.
 — Jestem, — mówi Kajtuś wzruszony.
 — Wiem, — odpowiada Zosia.
 — To ja. Kajtuś,
 — Poznaję.
 Idą. Kajtuś ludzkim krokiem, a Zosia drobi psiemi łapkami.
 Minęli ogród, furtkę ogrodową, drogę przez pole do lasku.
 Rozglądają się: niema nikogo wokoło. — Zdjął Kajtuś czapkę.
 — Antoś, jakże to się stało?
 Spojrzał na Zosię wytężonym wzrokiem, oczyścił leśnem powietrzem myśl i płuca, — głęboko odetchnął trzykrotnie, — ręce na piersiach skrzyżował.
 Mówi powoli, wyraźnie, uroczyście.
 Dwa razy powtórzył:
 — Mocą tajemną i władzą czarodziejską, zwalniam cię, wróżko zaklęta złą wolą, — po wsze czasy stanowię, — zwalniam cię z nakazu