Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/312

 Tam na brzegu czytać się uczył — i zaklęcia czarodziejskie próbował i miłością do rzeki wiązał się z Ojczyzną.
 Nietylko bieganinę lubią dzieci. A im większy łobuz, tem bardziej tęskni do ciszy, choć sam nawet nie wie.
 Miał Kajtuś nad Wisłą kącik między krzakami, gdzie próbował poprawić się i nowe zacząć życie; gdzie wspominał czasy, gdy był bardzo mały.
 Bo ma dziecko dawne wspomnienia i pamiątki. Bo nietylko dorośli i starzy mają dawne swe czasy.
 — Kiedy byłem maleńki, kiedy mnie jeszcze nie było na świecie...
 Idzie tam Kajtuś. Usiadł na piasku i patrzy na wodę i drzewa. Tak cicho, tak dobrze.
 Łaskawa cisza.
 Patrzy, — oczy ma otwarte, — myśl jego śpi: tak bardzo zmęczony. Bo naprawdę zbyt wiele i zbyt trudno było...
 I nagle usłyszał dalekie głosy.
 Widzi, że zbliżają się chłopcy.
 Poznał, że wycieczka szkolna.
 Idą. Zaraz zaczepią i zadawać będą pytania. A Kajtuś chce być sam i nie chce rozmawiać.
 Spojrzał na grupę drzew — i przypomniał sobie słowa leśniczego:
 — Dla handlarza drzewo — to towar, a nie żywe stworzenie.