Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/313

 A no: rodzi się krzew z nasienia, żywi się i rośnie, głodny wody, pokarmu, jak człowiek, — choruje, starzeje się i umiera. Może raduje się i cierpi?
 — Chcę, — żądam...
 I zamienił się Kajtuś w drzewo. Zdobył wielkie wtajemniczenie życia we świecie...
 Wrósł korzeniami w ziemię. Twarda opasała go kora. Wydłużyły się i rozwidliły ramiona. Otulił zielony płaszcz liści. Wiatr kołysze i gładzi łagodnie gałęzie.
 Oddycha zielenią, pije chłodną z ziemi wodę. A wierzba, siostra, mówi szelestem, że miło żyć i cieszyć się światem.
 Nadeszli chłopcy.
 Rozbiegli się, — nawołują.
 Stanął chłopak obok Kejtusia.
 — Laskę sobie ułamię.
 Chwycił Kajtusia za gałąź, — gnie, — łamie.
 — Boli!
 Trzasnęła gałąź i zwisła bezwładnie. Chłopiec szarpie złamaną, rozdziera.
 — Boli, bardzo boli!
 Nie rozumie chłopak jęku łamanego drzewa, bo trudna do odczytania jest skarga rośliny.
 A kolega mówi:
 — Zostaw. — Idziem dalej. — Równiejszą sobie laskę wystrugasz.
 Poszli. — Ucichły głosy. — Pozostała krzywda okaleczonego krzewu.